PRZYCZYNY I STRATEGIA POWSTANIA WARSZAWSKIEGO...

wspominał Stefan Korboński „Zieliński” – szef Oporu Społecznego w Kierownictwie Walki Podziemnej, pomiędzy 22 a 24 lipca gen. Bór-Komorowski spotkał się z Jankowskim i przedstawił racje przemawiające, wedle niego, za rozpoczęciem walk w Warszawie. 

Oprócz spotkania z Delegatem w poniedziałek 31 lipca Bór–Komorowski, rozmawiał z tzw. Komisją Główną Rady Jedności Narodowej, w skład której wchodzili: przewodniczący Komisji i działacz PPS Kazimierz Pużak „Seret”, I zastępca przewodniczącego Józef Grudziński „Markiewicz” ze Stronnictwa Ludowego, a także dwaj pozostali zastępy Władysław Jaworski „Olza” ze Stronnictwa Narodowego i działacz Stronnictwa Pracy Franciszek Urbański „Rzewuski” oraz sekretarz RJN Bolesław Biega. Na tym spotkaniu generał zapytał zebranych, czy według nich Warszawa, przed wejściem do niej sił sowieckich, powinna być opanowana przez AK. Wszyscy jednogłośnie odpowiedzieli, że tak. Dalej Bór zapytał: ile czasu powinno upłynąć pomiędzy opanowaniem miasta a wkroczeniem doń Armii Czerwonej? Zebrani politycy odpowiedzieli mu, że potrzebowaliby ok. dwunastu godzin, aby polska administracja mogła rozpocząć urzędowanie. Rozmowa ta świadczy o pełnej akceptacji polityki wojskowej prowadzonej przez Dowódcę AK, choć wówczas nie było jeszcze ostatecznej decyzji kiedy powstanie wybuchnie. Kazimierz Bagiński „Dąbrowski”, działacz ludowy, a w okresie powstania wiceprzewodniczący RJN powiedział po latach: Rada Jedności Narodowej myślała o powstaniu tak jak ulica Warszawy – nie kwestionowała wybuchu powstania. 

Decyzja ta zapadła już po spotkaniu powyższego gremium, 31 lipca, około godziny 18.00. Wówczas podjęto decyzję, że Powstanie Warszawskie wybuchnie 1 sierpnia 1944 r. Jeszcze tego samego dnia ponownie spotkali się Komorowski i Delegat. Po wysłuchaniu argumentów Dowódcy AK i jego współpracowników, „Soból” ostatecznie zaakceptował decyzję kierownictwa armii podziemnej.